Περνοδιαβαίνοντας σήμερα στο Κολωνάκι ,κατηφορίζοντας την Ηράκλειτου , στον πεζοδρόμο της Μηλιώνη στο 1Β κάτι καινούργιο ξεπρόβαλε . Κάτι ολοκαίνουργιο, παράρτημα του ήδη αγαπημένου Marie&Antoinette στο Νέο Ψυχικό με γεύσεις όμως κλασσικές , παραδοσιακές . Η Μαρία , χαμογελαστή και με μια υπερηφάνεια στο λόγο για το προϊόν που σου προσφέρει , είναι όσο χρειάζεται αναλυτική για το είδος που θα δοκιμάσεις . Ζέστες πίτες , που αν φας , ΣΙΓΟΥΡΑ θα πάρεις μαζί σου και κάποια κατεψυγμένη για να την ψήσεις τις δύσκολες ώρες της μεταμεσονύχτιας λιγούρας .
Εγώ σήμερα κατάφερα να δοκιμάσω μόνο 4 κομμάτια . Λαχταριστή μαραθόπιτα με σπανάκι και ανθότυρο, που δεν σου αφήνει απλά την επίνευση μιας συνηθισμένης χορτόπιτας , αλλά αυτό το μαγικό άρωμα του μάραθου στην ποσότητα που πρέπει ακριβώς για να μην σε ενοχλήσει γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ένα μυρωδικό ιδιαίτερα έντονο.
Αμέσως μετά μια ζεστή τυρόπιτα , αλμυρή , με «κρατσανιστό» βουτυρένιο φύλλο που σε κάνει να θες κι άλλο , κι άλλο , κι άλλο , κι ας δίνει εντολή το στομάχι στον εγκέφαλο « φτάνει , θα εκραγώ» .
Τρίτη και φαρμακερή η κιμαδόπιτα . Πω πω πω πω πω πω πω . (Πόσα πω πω να χωρέσουν σε μια ανάρτηση για να καταλάβετε ) . Συνηθισμένος από κιμαδόπιτες του παρελθόντος , στεγνές και κρεατένιες στα όρια του πνιγμού , δάγκωσα το πρώτο κομματάκι και το στόμα μου πλημμύρισε γεύση. Ζουμερή , ντοματένια , λαχταριστή , με μπαχαρικά διακριτικά και όσο ακριβώς χρειάζεται για να σου ρθει η αίσθηση του μαμαδίσιου σπιτικού κιμά μέσα σε μια πίτα .
Για το τέλος μια ζεστή γαλατόπιτα . Εκεί ήρθαν τα όργανα , οι άρπες του παράδεισου και καταχτυπούσαν τον ουρανίσκο μου. ΑΥΤΟ το φύλλο , το βουτυρένιο που λέγαμε παραπάνω , που κάνει κρατς κρουτς όταν το δαγκώνεις και θες να πεθάνεις απ τη χαρά σου που το συνάντησες στη ζωή σου ξανά ,πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη, και μέσα με μια κρέμα .. ΜΑ ΤΙ ΚΡΕΜΑ . Απ’ αυτές που τρως και λες μέσα σου , « μα τώρα εγώ το τρώω αυτό ή το φαντάζομαι;» .
Η Μαρία δεν είναι φίλη μου . Είναι γνωστή μου . Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να χαϊδέψω τ ‘αυτιά της επειδή έτσι κάνουν στους φίλους . Αλλά πραγματικά κάθε μπουκιά από κάθε πίτα της με έφερε πιο κοντά στην παράδοσή μας , στις γεύσεις της παιδικής μου ηλικίας , μου φερε εικόνες στο μυαλό από πίτες του παρελθόντος μου. Στα τσακίδια οι γκουρμεδιές και τα χταπόδια με σπαράγγια πάνω σε φύλλο κανταΐφι. Εγώ δεν είμαι του γκουρμε , είμαι παραδοσιακός στο φαΐ μου. Και οι πίτες αυτές είναι ότι παραδοσιακότερο αυτή τη στιγμή στην Αθήνα . Για κατευθυνθείτε προς τα κει σιγά σιγά ..
About The Author
